Walking Street လမ္းကုိ မနက္ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပုိေ၀းေနသလားလုိ႔ ထင္ရတယ္။ မေန႔ညကလမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တာ သူမဟုတ္တဲ႔အတုိင္းပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ သူတုိ႔လဲ ေမာလုိ႔ နားေနေရာေပါ႔။ ဒီကေတာ႔ ခရီးဆက္လုိက္အုံးမယ္။ ဟဲ........... သေဘၤာဆိပ္ေရာက္ေတာ႔ လက္မွတ္ျဖတ္တဲ႔ေနရာမွာ ကြ်န္းႏွစ္ကြ်န္းရွိတယ္။ တစ္ခုက ျပည္တြင္းကလူေတြသြားတာပုိမ်ားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ႏုိင္ငံျခားသားေတြသြားတာပုိမ်ားတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ အသြားမ်ားတဲ႔ဟာပဲ ျဖတ္လိုက္တယ္။ သြားမယ္႔ကြ်န္းနာမည္က Koh Larn Island တဲ႔။ အဲဒီကြ်န္းကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ သေဘၤာစီးရတယ္။
အဲဒီ သေဘၤာက ကမ္းနားအထိေတာ႔မေရာက္ဖူး။ ေနာက္ထပ္ ဘုတ္အေသးေလးက တစ္ဆင္႔ျပန္လာေခၚတယ္။
ကြ်န္းဖက္ကုိ ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က ၁၀ နာရီခဲြေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေနကလဲ ပူတာမွ အရမ္းပဲ။ ဟုိေရာက္တာနဲ႔ ထုိင္ခုံေနရာယူ။ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိခ်။ အက်ီလဲၿပီး ပင္လယ္ထဲ တမ္းဆင္းေတာ႔တာပဲ။ ေရကလဲ ၾကည္လုိ႔။ လည္ပင္းအထိေရာက္တာေတာင္ ေျခေထာက္ကိုျမင္ရေသးတယ္။ ဖူးခတ္လုိနာမည္ႀကီးတဲ႔ ကမ္းေျခဆုိေတာ႔ ဒီထက္ အဆဘယ္ေလာက္ေရၾကည္သလဲမသိဘူးေနာ္။ ေရႀကိဳက္တဲ႔ ကြ်န္မ ေနပူလုိ႔ ပူမွန္းမသိ။ ပင္လယ္ထဲ ေရဆင္းစိမ္ေနရတာမွ ေနပူတာသက္သာေသးတယ္။ ေနပူပူ မပူပူ ေရစိမ္မွာပဲ စိမ္မွာပဲ။ ေရစိမ္လုိက္ ကမ္းေပၚတက္လာလုိက္။ ျပန္စိမ္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနေလရဲ႕။
မနက္က အေအးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ပဲ စားထားေတာ႔ ဗုိက္ကလဲဆာေနၿပီ။ စားစရာ မွာေတာ႔ မွာေတာ႔လုိ႔ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ မွာတာေတြေရာက္ေတာ႔ တလုပ္စားလုိက္ ေရထဲဆင္းလိုက္နဲ႔။ ကြ်န္မကလဲ ကေလး ကုလားပဲေနာ္။ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးလဲ ၿပီးေတာ႔ ဆင္းလာပါတယ္။ ေရစိမ္ေနလုိက္တာ အခ်ိန္လဲ ေန႔လည္ ၂ နာရီရွိသြားၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ကြ်န္မ ႏွစ္ေယာက္မွာလဲ ငမဲလုံးျဖစ္ေနၿပီ။ မျဖစ္ေသးဘူး ေရစိမ္တာ တက္အုံးမွဆုိၿပီး ေရမုိးခ်ဳိး ခဏအနားယူ၊ ပတ္တရားဖက္ကုိ ၃ နာရီျပန္မယ္႔ သေဘၤာေလးေစာင္႔ရင္း အုံးရည္ ခ်ဳိခ်ဳိေအးေအးေလးမွာေသာက္လုိက္တယ္။ ပတ္တရားဖတ္ေရာက္ေတာ႔ ဘန္ေကာက္ကုိျပန္မယ္႔ ကားဂိတ္သုိ႔သြား ၄ နာရီခဲြ ကားနဲ႔ တလမ္းလုံးအိပ္ၿပီး လုိက္လာပါေတာ႔တယ္။
ဆီးဖု ထမင္းေၾကာ္ (Fried Seafood rice)
ဆီးဖုသုပ္ (Seafood Salad)
ဆီးဖု တုံယမ္းဟင္းရည္ (Seafood Tom Yam)
ေရဗူးပါ အားလုံးေပါင္း ဘတ္ ၅၅၀
ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး အမုိးႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနပူသက္သာမယ္႔ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေျပာင္းလုိက္တယ္။ ၿပီး အုံးရည္မွာလုိက္တယ္။ အုံးရည္ တလုံး ဘတ္ ၃၀။ အဲဒီပန္းႏွစ္ပြင္႔နားမွာပန္ၿပီး အရူးမလုိ ဓာတ္ပုံရုိက္လုိက္ေသး။ ျပေတာ႔ ဘူး။ ေၾကာက္သြားမွာစုိးလုိ႔။ :D
ထုိင္ခုံခ တစ္ေယာက္ ဘတ္ ၅၀
ကြ်န္မကုိ ျမင္လား။ အဟီးးးးးးးးး ပါဘူးကြယ္။
အမုိးေအာက္မွာ ကြ်န္မရွိေနတယ္ေနာ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။
အမွတ္တရ ရုိက္ခဲ႔တယ္။ အျပန္လမ္း ဘုတ္အေသးေပၚကေန လွမ္းရုိက္လုိက္တယ္။
5 comments:
ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ဆီးဖုသုပ္မွာလည္း ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ေနာ္။
စားခ်င္စရာေတြ
လူလည္း ဝေနေလာက္ၿပီေနာ္
း)
ပတၱရားထက္ေတာ့ ပုိသာယာတယ္ေနာ္၊ အမုိးေတြ ရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေလး ႀကိဳက္ပါတယ္
မမကို.သမီးျမင္တယ္ေနာ္
မမကလက္သဲရွည္ထားဘူး
အင္က်ီဆို စပို ့ရွပ္ေလာက္ပဲ၀တ္တယ္
ဆံပင္ဂုတ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတယ္
3 စတဲပ့္ညွပ္ထားတယ္
အရပ္5ေပ03 ထက္ဘယ္လိုမွမေက်ာ္ဘူး
အသားညိဳတယ္ဟုတ္ဖူးလား?????
ျမဴးအိပ္မက္ထဲမက္တာေနာ္
စပိေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္န႔ဲ ဆြဲတ့ဲ ခဲတံလိုလို ဒံုးပ်ံလိုလို ေရေပၚေပၚတ့ဲဟာ မစီးခ့ဲဘူးလား...။
အဲဒါ တစ္အားရီရတယ္။ တစ္ခါစီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ဆန္႔တယ္။ ခြထုိင္စီးရတာ။ အသက္ကယ္ အက်ီေတြန႔ဲေပါ့ေလ... ရွည္ေမ်ာေမ်ာန႔ဲ။ ကိုယ္ခြထုိင္တ့ဲ ေနရာေရွ႔မွာ လက္ကိုင္ကြင္းပါတယ္။ စစီးတာန႔ဲ ေရွ႔က ဆြဲေနတ့ဲ စပိေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္က ပင္လယ္ထဲ ပတ္ေခၚသြားတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ သြားၿပီးရင္ ကမ္းျပန္လာပုိ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ရီစရာ တစ္ခု ရွိတယ္။ ကမ္းနားမွာ ေမာ္ေတာ္ရပ္ေတာ့ လူေတြက ကိုယ္ထိုင္တ့ဲ ေနရာကေန ေအာက္က ေရထဲကို ဆင္းမယ္ အလုပ္မွာ ေရွ႕က စပိေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းတ့ဲသူက ႐ုတ္တရက္ စက္ႏီုးၿပီး ေဆာင့္ဆြဲေတာ့ ဆင္းမလို႔ ဟန္ျပင္ေနတ့ဲ လူေတြ အကုန္လံုး ေရထဲ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ အေခါက္တုိင္းလုပ္တာပဲ....။ တစ္အားရီရတယ္။
တစ္ေၾကာင္းကို ဘတ္တစ္ေထာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ရာ ေလာက္ ေပးရမယ္ ထင္တယ္။
Post a Comment